മഷിക്കുപ്പി

ഒരുമിച്ചൊരു പുഴയായി. പിന്നെ നമ്മൾ, രണ്ടു കൈവഴികളായി പിരിഞ്ഞു. ഒടുക്കം കടലിലേക്ക് തന്നെയാണ് ഒഴുകി എത്താറുള്ളതെങ്കിലും, നിന്റെ ഒഴുക്ക് നിലച്ചതോടെ, ഇവിടെ ഞാൻ വരണ്ടുണങ്ങി. ഇനി എനിക്ക് കടലിനോട് ചേരേണ്ട.

തിമിർത്തു പെയ്യുന്ന ഈ ഇടവപ്പാതിയെക്കാളും കുളിരും ഭംഗിയുമുണ്ട്, വേനലിന്റെ കൊടും ഊഷരതയിലേക്ക് പെയ്തിറങ്ങുന്ന വേനൽ മഴക്ക്. കത്തുന്ന ദാഹത്തിലേക്ക് പെയ്തിറങ്ങുന്ന ആ മഴക്ക് വേണ്ടിയാണ് കാത്തിരുന്നത്. പക്ഷേ, നേരം തെറ്റി വന്ന കാറ്റ് ആ വേനൽ മഴമേഘത്തെ ദൂരേക്ക് ദൂരേക്ക് അകറ്റിക്കളഞ്ഞു. ഇനിയൊരു വേനൽമഴക്ക് കാത്തു നിൽക്കാതെ ദാഹിച്ചു വലഞ്ഞ് ചത്തൊടുങ്ങണം. എന്നിട്ട്.. കത്തുന്ന ആ വേനൽ ചൂടിനാൽ വെള്ളം വറ്റി എൻ്റെ ശരീരം ഉണങ്ങിക്കരിഞ്ഞ് പൊടിയായി വേനലിന്റെ വരണ്ട കാറ്റിന്റെ കൂടെ എങ്ങോട്ടെന്നില്ലാതെ പാറിപ്പാറി പറക്കണം